- کنترل نگرانی های خود: این دسته از والدین اغلب اضطراب زیادی را به خاطر فرزند خود احساس می کنند و از ناامیدی او غمگین می شوند. گاهی در مورد مشکلات فرزند خود احساس گناه و گاهی از دست معلمانی که مسائل فرزندشان را درک نمی کنند احساس خشم می کنند. گاهی از مشکلات فرزند خود احساس شرمندگی می کنند و از سخنان نیش دار افراد دیگر ناراحت می شوند.
واقعیت این است که یک روش فوری و نسخه واحد برای مقابله با احساسات همه والدین وجود ندارد و آن ها پی خواهند برد که اوضاع با گذشت زمان بهبود می یابد.
به این دسته از والدین توصیه های زیر پیشنهاد می شود:
- احساسات خود را با یک دوست، همسر یا مشاور متخصص که با همدلی حرف های شما را گوش می دهد در میان بگذارید.
- با والدینی که مشکل مشابه دارند ملاقات کنید و و جلسات گروهی تشکیل دهید.
- از آینده نگری افراطی پرهیز کرده و برای خود اهداف کوتاه مدت و واقع گرایانه وضع کنید.
- از روش « فعال ماندن» استفاده کنید یعنی کارهای سازنده ای انجام دهید که هم سرگرم کننده و هم برطرف کننده نیاز شما باشد. از کارهای پراضطراب که آرامش بخش نیست اکیداً پرهیز کنید.
- اگر در مقابل سخنان نیش دار دیگران در مورد فرزند خود رو به رو شدید فقط آن چه را گفته است به طریقی مناسب تکرار کنید و با سخنان روحیه بخش و آرام کننده به خود کمک کنید مانند این جمله « این فرد نمی داند چه می گوید ». با امانت دادن کتابی و یا مقالاتی مانند این بروشور به اطرافیانی که بیماری فرزند شما را درک نمی کنند می توان آگاهی های آن ها را در مورد این بیماری افزایش داد.
- توجه به نیازهای سایر فرزندان:
خواهر یا برادر یک کودک با مشکل ویژه باید بداند که مشکل یادگیری برادر یا خواهرش ناشی از تنبلی یا شیطنت او نیست. باید بداند اگر والدین وقت بیشتری برای برادر و خواهرش صرف می کنند مورد تبعیض قرار نمی گیرند.
اگر توسط برادر یا خواهر بیمارش مورد آزار و اذیت قرار می گیرد، احساسات جریحه دار او درک شود و او را به تخلیه ی خشم و رنجش تشویق کنید و با او همدردی و همدلی نمایید.
- تقویت عزت نفس فرزند خود:
اگر این دسته از فرزندان به توانایی های خود ایمان داشته باشند، تلاش بیشتری می کنند و اگر تلاش بیشتری کنند به احتمال زیاد موفق می شوند و در نتیجه احساس خودارزشمندی آن ها تقویت می شود و بالعکس عزت نفس پایین سبب دور باطل شکست می شود. برای نمونه:
- سعی کنید ویژگی های مثبت او را مورد تأکید قرار دهید. به جای گفتن « آفرین» یا « بچه خوب » بگویید « آن کلمه مشکل را خوب هجی کردی » یا «خیلی خوب خواندی ».
- به او بیاموزید که خودش را تحسین کند. اگر کاری انجام داد از او بپرسید:« فکر می کنی چه طوری این کار را انجام دادی؟» یا « آیا از این که این متن را خوب خواندی خشنود هستی؟»
- تعلق او را به یک گروه مورد علاقه فراهم کنید.
- قدرت انتخاب لباس و کتاب و چیزهای متعلق به خودش را به او بدهید و انتخاب های او را تحسین کنید.
- در غنی سازی تجارب فرزندان تلاش نمایید مثلاً او را به گردش ببرید، کارهای جدید نظیر باغبانی یا درست کردن آلبومی از عکس های خودش را به او بیاموزانید.
4) با فرزندان خود در مورد مشکل یادگیری صحبت کنید:
به او توضیح دهید که افراد متفاوت، استعدادهای مختلفی دارند و او رابا سرگذشت افرادی نظیر ادیسون، چرچیل و دیگر افراد مشهوری که علیرغم دشواری هایی در کار مدرسه شان کارهای موفقی داشتند آشنا کنید، فرق بین مشکل یادگیری و تنبلی را برای او روشن کنید تا عذری برای شانه خالی کردن از بار مسئولیت نیابد.
5)نقش معلمی والدین:
هیچ معلمی همانند والدین نمی تواند زمان زیادی را با یک کودک سپری کند ولی،
- قبل از آموزش با معلمش مشورت کنید تا او تضمین کند که آن چه شما در خانه آموزش می دهید، مکمل آموزشی است.
- زمانی که به او آموزش می دهید خود را خسته نکنید، جلسات کوتاه مدت و مستمر بهتر از جلسات آنی و طولانی مدت است.
- زمانی آموزش را شروع کنید که هر دو احساس آرامش دارید.
- در طول آموزش او را تشویق کنید و هرگز انتقاد نکنید.
- از بیان جملاتی نظیر « زودباش »، « نگاه کن چه می کنی»، « دقت کن » و … خودداری کنید و در عوض از جملاتی نظیر « واقعاً خواندنت خوب شده »، «واقعاً کار خوبی کردی » استفاده کنید.
- فقط پیشرفت او را تحسین نکنید بلکه سعی و تلاش او را نیز تحسین کنید.
- زمانی که جلسه آموزشی به پایان رسید نقش معلم بودن خود را متوقف کنید، زیرا شما چیزی بیش از یک معلم هستید، شما والد او هستید.
- بعضی از والدین که وقت یا توانایی فرزندشان را ندارند بهتر است پس از مدرسه برای کمک به فرزندشان معلم یا مربی واجد شرایطی را به کار بگیرند.
6)همکاری والدین با مدرسه:
- در آغاز هر سال تحصیلی، معلم جدید فرزندتان را ملاقات نمایید و مشکلات فرزند خود را توضیح دهید و حتی نسخه هایی از ارزیابی های انجام شده در گذشته را نیز به او بدهید.
- در طول سال تحصیلی نیز تماس منظمی با معلم داشته باشید.
- تکالیف فرزندتان می تواند به عنوان « کتاب گفت و گو» میان شما و معلمین به کار رود تا با هم به تبادل نظر بپردازید.
- برای کمک به آموزش تکمیلی فرزندتان می توانید به کارشناسی مدیریت آموزش و پرورش استثنایی در استان و منطقه خود مراجعه نمایید و از راهنمایی های آنان بهره مند شوید.
کلمه« نمی دانم » را به فرزندان خود بیاموزید.
مایمونایدز
