اختلالات تیک (اسپاسم عادتی)
تیک مشکلی است که در آن قسمتی از بدن، به طور تکراری، سریع، ناگهانی و غیر قابل کنترل حرکت می کند. تیک می تواند در هر قسمت از بدن از جمله صورت، شانه ها، دست ها یا پاها روی دهد. تیک ممکن است برای دوره های کوتاهی به طور ارادی متوقف شود. صداهایی که به طور غیرارادی ایجاد می شوند ( از جمله صاف کردن گلو) تیک های صوتی نامیده می شوند. اکثر تیک ها خفیف هستند و به سختی حس می شوند. اما در بعضی موارد مکرر و شدیدند و می توانند بخش های قابل توجهی از زندگی کودک را تحت تأثیر قرار دهند.
شایع ترین اختلال تیک ” اختلال تیک گذرا” است که ممکن است در دوران دبستان تا 10 درصد کودکان را متأثر کند. آموزگاران یا سایرین ممکن است متوجه تیک ها شوند و تعجب کنند که آیا کودک تحت تأثیر استرس یا فشار عصبی است. تیک های گذرا خود به خود از بین می روند .بعضی ممکن است با اضطراب، خستگی و برخی داروها تشدید شوند.
بعضی از تیک ها از بین نمی روند؛ تیک هایی که یک سال یا بیشتر طول می کشند، تیک های مزمن نامیده می شوند. تیک های مزمن کمتر از 1 درصد کودکان را مبتلا می کنند و ممکن است به یک اختلال غیر معمول اختصاصی تیک، به نام اختلال تورت (Tourette) مربوط باشند.
کودکان مبتلا به اختلال تورت هم تیک های حرکتی و هم تیک های صوتی (صاف کردن گلو) دارند.
بعضی تیک ها تا اوایل بزرگسالی ناپدید می شوند و برخی ادامه می یابند. مبتلایان به اختلال تورت ممکن است مشکلاتی در توجه و تمرکز و همچنین ناتوانی هایی در یادگیری داشته باشند. آنها ممکن است به صورت تکانشی عمل کنند یا به وسواس فکری و عملی دچار شوند. افراد با اختلال تورت گاه ممکن است بی اختیار کلمات زشتی را به زبان بیاورند، به دیگران اهانت کنند و یا حرکات و ژست های زشتی از خود نشان دهند. آنها نمی توانند این صداها و حرکات را کنترل کنند و نباید یه این علت مقصر شناخنه شوند. تنبیه توسط والدین، اذیت شدن از سوی همکلاسی ها و توبیخ آموزگاران، نه تنها به کودک در کنترل تیک ها کمک نخواهد کرد بلکه به عزت نفس او صدمه خواهد زد.
روان پزشک کودک و نوجوان از طریق ارزیابی پزشکی جامع، اغلب با مشاوره متخصص اطفال و یا اعصاب می تواند تعیین کند که آیا کودک اختلال تورت یا اختلال دیگری دارد. درمان کودک دارای اختلال تیک ممکن است شامل داروهایی برای کمک به کنترل علائم باشد.
روان پزشک کودک و نوجوان همچنین می تواند در مورد چگونگی ارائه حمایت هیجانی و محیط تحصیلی مناسب برای کودکان به خانواده آگاهی دهد.
