کودک مضطرب
تمام کودکان اضطراب را تجربه می کنند. اضطراب در کودکان در دوره های رشدی خاص طبیعی و قابل پیش بینی است. مثلأ از حدود 8 ماهگی تا سال های پیش از مدرسه، کودکان سالم ممکن است هنگام جدایی از والدینشان ( یا سایر اشخاص نزدیک) اضطراب (ناراحتی) شدید نشان دهند. کودکان خردسال ممکن است ترسهای گذرا داشته باشند(مثل ترس از تاریکی،طوفان، حیوانات یاغریبه ها). اگر اضطراب شدید باشد و با فعالیت های روزانه کودک از جمله جدا شدن از والدین، حضور در مدرسه و دوست پیدا کردن تداخل پیدا کند، والدین باید در پی ارزیابی کودک توسط روان پزشک کودک و نوجوان باشند. نوعی از اضطراب که ممکن است به درمان نیاز داشته باشد، اضطراب جدایی نامیده می شود. علائم اضطراب جدایی عبارت است از:
• افکار و ترس های مداوم در مورد امنیت خود والدین
• امتناع از مدرسه رفتن
• دردهای شکمی مکرر و سایر شکایات جسمی
• نگرانی زیاد در مورد خوابیدن در فضایی دور از خانه
• چسبندگی بیش از حد به بزرگترها
• هراس یا قشقرق راه انداختن هنگام جدایی از والدین
• سخت خوابیدن یا کابوس دیدن
نوع دیگری از اضطراب (ترس بیمارگونه)، وقتی است که کودک از چیزهای خاصی مثل سگ، حشرات یا آمپول می ترسد و این ترس ها سبب ناراحتی قابل توجهی می شود.
بعضی از کودکان مضطرب از ملاقات یا صحبت با افراد جدید می ترسند؛ چنین کودکانی ممکن است دوستان کمی خارج از خانواده داشته باشند.
سایر کودکان با اضطراب شدید ممکن است علائم زیر را نشان دهند:
• نگرانی زیاد در مورد مسائل، پیش از وقوع آنها
• نگرانی یا دلواپسی دائمی در مورد عملکرد مدرسه، دوستان یا فعالیت های ورزشی
• افکار یا اعمال تکراری
• ترس از دستپاچگی یا اشتباه کردن
• اعتماد به نفس پایین
کودکان مضطرب اغلب بیش از حد عصبی یا ناراحت هستند. بعضی ممکن است به دریافت اطمینان خاطر بسیار نیاز داشته باشند و نگرانی هایشان مزاحم فعالیت هایشان شود. چون کودکان مضطرب، آرام ند و همکاری می کنند و مشتاق خشنود کردن دیگران هستند، مشکلشان ممکن است نادیده گرفته شود. والدین باید از علائم اضطراب شدید آگاهی داشته باشند تا بتوانند با مداخله زود هنگام مانع از ایجاد عوارض شوند. ترس های کودک را نباید دست کم گرفت.
اگر شما نگران مشکل اضطراب کودکتان هستید، با روان پزشک کودک و نوجوان یا متخصص ذی صلاح بهداشت روان مشورت کنید. مشکلات اضطرابی شدید در کودکان قابل درمان است. درمان زودهنگام می تواند از مشکلات آینده مثل از دست دادن دوستان، ناتوانی در کسب توانایی های اجتماعی- تحصیلی و اعتماد به نفس پایین جلوگیری کند. درمان ممکن است شامل ترکیبی از روان درمانی، روان درمانی فردی، خانواده درمانی، دارو، درمان های رفتاری و مشورت با مدرسه باشد.
